Сборниках «Вулiца настанiцкая», «Святло шчымлiвай памяцi»
|
Спампаваць 24.78 Kb.
|
Роговая Галина Александровна. Родилась 03.03. 1943 года в г. Добруш. Поэт. Пишет на белорусском языке. Автор книги «Роздум». Печаталась в коллективных сборниках «Вулiца настанiцкая», «Святло шчымлiвай памяцi», «Шматгалоссе Палесся», «Пралеска». Стихи и переводы опубликованы в сборниках «З адной калыскі” і “Слово за словом” г. Таганрог”.
Вечар далёкі. Мігае газнічка. Бабка люляе ў калысцы сястрычку.
Доўга не спіць – калыханкі чакае. Бабка спявае ёй: “Люленькі люлі, Дзеткі малыя даўно ўжо паснулі. Толькі адна мая ўнучка малая Не засынае – не спіць, а гуляе”. Словы плятуцца, як кветкі ў вяночку. Спіць немаўлятка – заплюшчыла вочкі. Бабкі няма ўжо, а песня са мною. Летам люляе, калыша зімою. Пад калыханкі адвечныя гукі Выраслі дзеці і спяць мае ўнукі. Я напяваю ім: “Люленькі люлі, Вунь прыляцелі к нам гуленькі гулі, Сталі ля весніц яны шчабятаці:
Ціхенька льецца мой спеў-ручаёчак. Бачу: унучак мой спаць ужо хоча. Выключу лямпу (Няма ўжо назніцы). З бабчынай песняю соладка спіцца.
І пойдзе снег. А ўлетку будзе дождж. Ці з намі, ці не з намі гэта будзе? Праз год? Праз месяц? Але будзе ўсё ж. І будзе росны ранак. Будзе радасць Бурліць, пераліваецца цераз край. І промні сонца будуць з неба падаць – Лаві святло, у прыгаршчы збірай! Паўторыцца усё, але не гэтак. Абрыс аблокаў будзе не такі. І не зусім такое будзе лета. З гучаннем іншым ручаінак плёскат. А кветкі - каляровы ўбор зямлі – Няўлоўнымі адценнямі пялёсткаў Адрозняцца ад тых, што адцвілі. Сняжынкі будуць на далонь спускацца Ды ўжо малюнкам іншым здзівяць нас. Давай красой зямною захапляцца Нібыта ў першы і ў апошні раз! Сябрам юнацтва О, колькі іх, вятроў і землятрусаў, Разносіць нас па ўсіх кутках Зямлі! Плывуць упоразь нашы караблі – Ідуць не паралельным нават курсам. Адлегласці заўсёды паміж намі. І толькі зрэдку выпадзе здалёк Пабачыцца, вітальны даць гудок Або мігнуць сігнальнымі агнямі. Ты праводзіў мяне да шашы.
І аб тым жа маліўся пагляд. Зарапад, лістапад, снегапад… Сцежку ўжо цераз іх не прабіць. І не трэба крычаць і маліць. Хіба крык даляціць праз гады?! Зараз нехта, такі ж малады, З той жа самай спрадвечнай бядой Просіць (Свецяць надзеі агні):
|