Лептаспіроз
Лептаспіроз – інфекцыйная прыродна-ачагавая хвароба жывёл і чалавека, якая характарызуецца кароткачасовай ліхаманкай, анеміяй, жаўтухай, гемаглабінурыяй (асабліва ў цялят), гемарагічным дыятэзам, некрозам склізістых абалонак і скуры, атаніяй органаў стрававання, абортамі (у кароў і свінаматак). Магчыма і бессімптомнае працяканне хваробы. Перахварэўшыя жывёлы доўгі час застаюцца лептаспіраносьбітамі.
Класіфікацыя ўзбуджальніка:
Сям’я: Spirochaetaceae
Род: Leptospira
Від: L.interrogans (патагенны від уключае больш за 180 серавараў).
Найбольшае значэнне ў паталогіі маюць наступныя серагрупы: Pomona, Tarassovi, Grippotyphosa, Hebdomadis, Canicola, Interohaemorrhagiae.
Успрыімлівыя жывёлы:
-
у прыродных ачагах (дзе адсутнічаюць сельскагаспадарчыя жывёлы і чалавек) хварэюць мышы, хамякі, пацукі, насякомаедныя і парнакапытныя;
-
у асобных відаў грызуноў лептаспіры маюць да 60% прадстаўнікоў папуляцыі;
-
хварэюць усе сельскагаспадарчыя, хатнія жывёлы і чалавек; найбольш адчувальны БРЖ (серагрупы Pomona, Hebdomadis), свінні (серагрупы Pomona, Tarassovi), лісы, пясцы; менш адчувальны – коні, козы, авечкі, буйвалы, вярблюды, алені, аслы, сабакі, кошкі, куры;
-
лабараторныя жывёлы па ступені адчувальнасці размяшчаюцца наступным чынам: залацістыя хамячкі, марскія свінкі, трусы-сысуны.
Патагенез і фактары вірулентнасці:
-
асноўны фактар перадачы хваробы – вада;
-
уваходнымі варотамі ўзбуджальніка з’яўляюцца пашкоджаная скура і склізістыя абалонкі;
-
дзякуючы актыўнай рухомасці лептаспіры хутка трапляюць у кроў, а праз 12 гадзін ужо знаходзяцца ў пячонцы;
-
адбываецца генералізацыя інфекцыі – з’яўляецца ліхаманка, павялічваецца колькасць лептаспір у пячонцы, нырках, наднырачніках, селязёнцы, лёгкіх;
-
да гэтага часу ўтвараюцца антыцелы, якія выклікаюць элімінацыю лептаспір з крыві і парэнхіматозных органаў; у нырках антыцелы не дзейнічаюць і лептаспіры актыўна размнажаюцца, а затым выдзяляюцца з мачою;
-
лізіс лептаспір суправаджаецца назапашваннем таксічных рэчываў, якія павышаюць пранікальнасць сасудаў, лізіруюць эрытрацыты, адбываюцца крывазліцці, развіваецца гематурыя і жаўтуха, пашкоджваецца нервовая сістэма. Таксікоз можа прывесці да гібелі жывёлы;
-
ферменты вірулентнасці: гемалізін, фібрыналізін, плазмакаагулаза, гіялуранідаза, ліпаза, лецытыназа.
Матэрыял для даследавання:
-
пры жыцці жывёлы – мача, кроў у перыяд ліхаманкі;
-
пасмяротна – трупы дробных жывёл, сэрца, кавалкі парэнхіматозных органаў, нырка, транссудат з грудной і брушной поласцяў, перыкардыяльная вадкасць, мачавы пухір з утрыманнем, абартаваны плод ці органы плода; вадкія субстраты адсмоктваюць у стэрыльныя прабіркі;
-
патматэрыял дастаўляецца ў лабараторыю з нарочным не пазней 6 гадзін пасля гібелі жывёлы летам і 12 гадзін зімою.
Лабараторная дыягностыка прадугледжвае мікраскапію мазкоў з зыходнага матэрыялу, гісталагічнае даследаванне зрэзаў з нырак і пячонкі пасля імпрэгнацыі серабром па Левадзіці, выдзяленне культуры і яе мікраскапію, біяпробу, сералагічную ідэнтыфікацыю выдзеленых культур, сералагічнае вызначэнне спецыфічных антыцел у рэакцыі мікрааглюцынацыі (МАГ).
Мікраскапія:
метады афарбоўкі: – па Граму, па Раманоўскаму-Гімзу, па метаду Кікценка (на нефіксаваны прэпарат наносяць спецыяльны раствор, які створаны з: 0,2 г таніну, 2 мл фармаліну, 5 мл 4%-нага спіртовага раствору ёду на 100 мл дыстыляванай вады, вытрымліваюць 1 хвіліну, зліваюць і наносяць іншую фарбу: 1 г генцыянвіялету ў 100 мл 25%-нага этылавага спірту – на 50 секунд з падагрэвам, прамываюць, высушваюць і мікраскапуюць з імерсіяй);
Мікракарціна:
-
тонкія, доўгія спіралепадобныя мікраарганізмы даўжынёй 7..14 (да 30 мкм) і шырынёй 0,1...0,2 мкм;
-
маюць 12...18 дробных першасных завіткоў, а другасныя завіткі надаюць ім Г-, С- і S-форму;
-
споры і капсулы не ўтвараюць;
-
грамадмоўныя (лептаспіры дрэнна успрымаюць анілінавыя фарбы);
-
па Раманоўскаму-Гімзу афарбоўваюцца ў чырвоны колер (ружова-фіялетавы) (фіксацыя рэзка змяняе іх марфалогію);
-
па Кікценку – у чырвона-фіялетавы колер на бясколерным фоне;
-
рухомыя (галоўны тып руху – вярчальна-паступальны); жгуцікаў не маюць, а рухаюцца за кошт скарачэння фібрылаў восевай ніткі цела;
-
жывыя лептаспіры разглядаюць у цёмным полі мікраскопа; выкарыстоўваюць цемнапольны кандэнсар і павелічэнне 40х7-10; прэпарат рыхтуюць па метаду раздаўленай кроплі;
-
магчыма прымяненне імунафлюарэсцэнтнага метада дыягностыкі.
Культываванне:
Матэрыял высяваюць на спецыяльныя асяроддзі Любашэўскага і Уленгута:
-
асяродде Любашэўскага – фільтраваную праз папяровы цэдаль нехлараваную ваду стэрылізуюць у аўтаклаве пры 1 атмасферы 30 мінут, ахалоджваюць, устанаўліваюць рН 7,3...7,4 і дабаўляюць 5% сыроваткі крыві труса ці барана, прагрэтай пры 56оС на працягу 1 гадзіны; затым асяроддзе прапускаюць праз фільтруючыя пласціны СФ у фільтры Зейтца і асептычна разліваюць у прабіркі;
-
асяроддзе Уленгута рыхтуюць з вадаправоднай вады (рН 7,2...7,3), стэрылізуюць дробна цякучым парам; да 10 аб’ёмных частак вады дадаюць 1 частку стэрыльнай сыроваткі крыві каня ці труса, памешваюць, асептычна разліваюць у прабіркі па 3 мл і заліваюць 1 мл вадкага вазеліну;
-
таксама выкарыстоўваюцца асяроддзі Ферворта-Вольфа, паўвадкае Флетчэра, асяроддзе Кортгофа, твін (полісарбат) альбумінавае асяроддзе Эллінгаўзена ці Элліса, асяроддзе Кокса і іншыя.
Асаблівасці культывавання:
-
факультатыўныя анаэробы;
-
аптымальная тэмпература 28...30оС;
-
тэрмін культывавання ад 7 дзён да 1...2 месяцаў, а для асобных варыянтаў да 6 месяцаў;
Культуральныя ўласцівасці:
-
пры культываванні асяроддзе не змяняецца і наяўнасць росту лептаспір вызначаюць мікраскапіяй у цёмным полі; на цвёрдых асяроддзях (Кокса, ВГНКІ) утвараюць калоніі S-, O- і R-формаў; тыповая вірулентная S-форма мае празрыстыя, у выглядзе дыску з роўным краем, калоніі;
Біяхімічныя ўласцівасці лептаспір вывучаны недастаткова, ферментацыя вугляводаў не даказана; выяўлены каталаза, аксідаза, ліпаза і іншыя ферменты; вызначэнне біяхімічных уласцівасцяў у лабараторыі не прадугледжана.
Біяпроба. Лабараторных жывёл зараджаюць для:
-
выдзялення культур з зыходнага матэрыялу і аб’ектаў знешняга асяроддзя;
-
ачысткі культуры лептаспір ад іншых;
-
вызначэння вірулентнасці;
-
дыферэнцыяцыі ад сапрафітаў.
Для выдзялення культур суспензію даследаванага матэрыялу ўводзяць падскурна ці ўнутрыбрушынна 2-м залацістым хамякам 20...30-дзённага ўзросту ў дозе ад 0,3...0,5 да 1,0 мл ці трусянятам-сысунам ва ўзросце 10...20 дзён – 2...3 мл; аднаго з іх забіваюць на 4...5 дзень, другога, калі не загіне, на 14...16 дзень пасля зараджэння. Сыроватку крыві іншага звярка даследуюць у рэакцыі мікрааглюцынацыі з лептаспірамі 13 сералагічных груп, пачынаючы з развядзення 1:10. Станоўчая РМА сведчыць аб наяўнасці лептаспір у даследаваным матэрыяле. Адначасова праводзяць мікраскапію і высевы на пажыўныя асяроддзі.
Вірулентнасць культуры вывучаюць на залацістых хамячках ці трусянятах, якіх зараджаюць унутрыбрушынна 5...7 дзённай культурай, якая ўтрымлівае 70...100 лептаспір у поле зроку мікраскопа. Высокавірулентныя культуры выклікаюць гібель залацістых хамякоў у дозе меншай за 0,1 мл, сярэдняй вірулентнасці – у дозе 0,2...0,4 мл і слабавірулентныя – у дозе 0,5 ... 1 мл.
Сералагічная ідэнтыфікацыя выдзеленых культур праводзіцца з дапамогай стандартных аглютынуючых сыроватак у РМА, рэакцыі імунаадсорбцыі і метадам монакланальных антыцел.
Сералагічны метад дыягностыкі. У мэтах своечасовага выяўлення лептаспірозу і кантролю эпізаатычнай сітуацыі праводзяць даследаванне сыроваткі крыві жывёл у РМА:
-
на племянных прадпрыемствах, станцыях штучнага асемянення, у племянных гаспадарках ад усіх вытворцаў 1 раз у год;
-
свіней, буйной і дробнай рагатай жывёлы, коней перад уводам (увозам) і вывадам для племянных і іншых мэтаў (акрамя жывёл на адкорме) пагалоўна;
-
ва ўсіх выпадках пры прадпалажэнні на лептаспіроз.
РМА праводзяць у пласцінках з лункамі ці прабірках Фларынскага. У якасці антыгенаў выкарыстоўваюць жывыя культуры штамаў лептаспір, атрыманых у ФГУ ВГНКІ, якія падтрымліваюцца ў лабараторыях. Пры даследаванні жывёл у гаспадарках з вядомай этыялогіяй рэакцыю ставяць з антыгенамі 4...7 вядомых серагруп, а пры абследаванні імпартуемай жывёлы рэакцыю ставяць з культурамі штамаў лептаспір 23 серагруп.
Даследуемую сыроватку разводзяць фізрастворам: невакцынаваных жывёл 1:25, вакцынаваных 1:50. Пасля дабаўлення антыгену развядзенні падвойваюцца і становяцца адпаведна 1:50 і 1:100. Пры неабходнасці сыроватку разбаўляюць яшчэ больш: 1:100, 1:200, 1:400 і г.д.
Сыроватку крыві БРЖ даследуюць праз 3 месяцы, а іншых праз два месяцы пасля вакцынацыі.
Сыроватку крыві ўвозімых для племянных мэтаў жывёл даследуюць толькі ў адным развядзенні 1:25 (пасля дабаўлення антыгену 1:50).
Для пастаноўкі РМА разбаўленую сыроватку разносяць па 0,1 мл у лункі аглютынуючых пласцін ці ў прабіркі. Пасля ўнясення антыгенаў па 0,1 мл пласціны ці прабіркі ўстрэсваюць і вытрымліваюць у тэрмастаце пры 30...37ос на працягу 1 гадзіны. Рэакцыю ўлічваюць мікраскапіяй кропель з кожнай лункі (прабіркі) у цёмным полі мікраскопа. Яе адзначаюць крыжыкамі наступным чынам:
++++ - аглютынаваны 100% лептаспір;
+++ - аглютынаваны 75% лептаспір;
++ - аглютынаваны 50% лептаспір;
+ - аглютынаваны 25% лептаспір;
- - аглютынацыя адсутнічае.
Аглютынацыя праяўляецца ў склейванні лептаспір з утварэннем павучкоў. Кожны такі павучок уключае ад 3..5 да некалькіх дзесяткаў і сотняў лептаспір. Вольныя канцы лептаспір захоўваюць рухомасць.
У кантролі лептаспіры павінны захоўваць рухомасць і не мець прыкмет лізісу і аглютынацыі.
Гісталагічны метад дыягностыкі. Матэрыялам для даследавання служаць кавалкі коркавага слоя нырак і пячонкі таўшчынёю не больш за 1см, кансерваваныя растворам 10%-нага фармаліну. Зрэзы імпрэгуюцца серабром па Левадзіці.
Пры мікраскапіі гістазрэзаў лептаспіры часцей знаходзяцца на паверхні эпітэлію і ў прасветах мачавых канальцаў нырак, радзей у цытаплазме эпітэлію, пераважна групамі. Тыповыя лептаспіры заўсёды афарбаваны ў чорны колер, маюць S-падобную форму з 1-2 выгінамі ці гадзюкападобную форму з грубымі тоўстымі завіткамі, якія ў асобных выпадках слабазаўважныя. Астатнія тканкі афарбаваныя ў буравата-жоўты колер.
Лабараторны дыягназ па выніках бактэрыялагічнага даследавання лічаць устаноўленым, калі:
-
культура лептаспір выдзелена з паталагічнага матэрыялу ці органаў лабараторнай жывёлы, зараджанай даследуемым матэрыялам;
-
лептаспіры знойдзены пры мікраскапіі крыві, мачы ці суспензіі з органаў жывёл ці лабараторнай жывёлы, што загінула пасля зараджэння даследуемым матэрыялам;
-
лептаспіры знойдзены ў гісталагічных зрэзах імпрэгнаваных серабром, якія прыгатаваны з нырак ці пячонкі жывёл (органаў абартыраванага ці мёртванароджанага плоду);
-
лептаспіры знойдзены метадам флюарэсцыруючых антыцел.
Лабараторны дыягназ па выніках сералагічнага даследавання лічаць устаноўленым:
-
пры ўстанаўленні нарастання цітра антыцел у сыроватцы крыві пры 2-х разовым даследаванні з інтэрвалам 7...10 дзён у РМА у адных і тых жа жывёл;
-
пры знаходжанні антыцел у сыроватцы крыві абартыраваных жывёлаў пры аднаразовым даследаванні ў цітры 1:2500 і вышэй ці павелічэнні іх пры двухразовым даследаванні;
-
пры выяўленні менш чым 25% рэагуючых жывёл дадаткова праводзяць мікраскапію мачы; пры адмоўных выніках даследавання мачы праз 15...30 дзён праводзяць паўторнае даследаванне крыві і мачы раней даследаваных жывёл;
-
знаходжанне лептаспір ці антыцел да іх пры паўторным даследаванні ў жывёл, якія не мелі іх у папярэднім даследаванні, ці нарастанні цітра антыцел сведчыць аб недабрабыце гаспадаркі;
-
у раней прывітых жывёл антыцелы могуць захоўвацца ў свіней да 2-х месяцаў, у БРЖ – да 3-х месяцаў.
Імунітэт. Перахворванне вядзе да набыцця стойкага спецыфічнага імунітэту за кошт наяўнасці антыцел. Імунітэт забяспечваецца пры рэінфекцыі толькі гамалагічным сераварам, таму магчымы рэінфекцыі гетэрагеннымі сераварамі.
Пры вакцынацыі кароў за 1,5...4 месяцы, авечак і свінаматак за 1,5...2 месяцы да родаў каластральны імунітэт працягваецца ў цялят да 2,5 месяцаў, у ягнят і парасят – да 1,5 месяца.
Для актыўнай імунізацыі выкарыстоўваюць дэпаніраваную полівалентную вакцыну ГНКІ супраць лептаспірозу жывёл, якая выпускаецца ў двух варыянтах, якія адрозніваюцца наборам серагруп і штамаў лептаспір; імунітэт наступае праз 14...20 дзён і працягваецца ў маладняка да 6 месяцаў, у дарослых жывёл – да 1 года.
Схема бактэрыялагічнага даследавання на лептаспіроз
Мікраскапія:
цемнапольная пры павелічэнні 20-40, спецыяль-ная падрыхтоўка матэрыялу; гістазрэзаў, ім-прэгнаваных серабром па Левадзіці
Кампілабактэрыёз
Кампілабактэрыёз – інфекцыйная хвароба буйной рагатай жывёлы, авечак, свіней; могуць хварэць куры і чалавек. У млекакомячых адзначаюцца аборты, часовае бясплоддзе, затрымка паследу, вагініты, метрыты, нараджэнне нежыццяздольнага маладняку, пашкоджанне кішэчніка і пячонкі. У курэй зніжэнне прыросту масы бройлераў, яйканоскасці кур-нясушак і гібель куранятаў. У чалавека часцей працякае, як вострае страўнікава-кішэчнае захворванне, радзей выклікае сістэмныя захворванні, перынатальныя інфекцыі.
Класіфікацыя ўзбуджальніка:
Сям’я: Spirillaceae
Род: Campylobacter
Віды: С. fetus (падвіды С. fetus venerealis, С. fetus fetus);
С. jejuni;
С. sputorum (подвиды С. sputorum sputorum, С. sputorum bubulus, С. sputorum mucosalis);
С. coli.
Успрыімлівыя жывёлы: БРЖ, авечкі, радзей свінні, козы, куры. Да эксперыментальнага зараджэння ўспрыімлівыя толькі цяжарныя жывёлы: марскія свінкі, хамячкі.
-
У буйной рагатай жывёлы ўзбуджальнікамі кампілабактэрыёзу з’яўляюцца С. fetus fetus, С. fetus venerealis, С. jejuni;
-
у авечак - С. fetus fetus, С. jejuni;
-
у свіней – C.hyointestinalis, C. sputorum mucosalis;
-
у птушак - С. jejuni;
-
у сабак - С. jejuni, С. fetus fetus;
-
у чалавека - С. fetus fetus, С. jejuni, С. coli.
Патагенез і фактары вірулентнасці:
-
зараджэнне адбываецца палавым шляхам ці аліментарна;
-
асноўнае месца лакалізацыі кампілабактэра палавыя органы;
-
фактар вірулентнасці – тэрмастабільны эндатаксін,
Матэрыял для даследавання:
-
абартыраваны плод з абалонкамі ці галава, страўнік, пячонка, лёгкія плоду, частка плацэнты;
-
ад кароў - склізь з шыйкі маціцы ці з цэрвікальна-вагінальнай вобласці;
-
ад быкоў - прэпуцыяльная склізь, сперма, сакрэт прыдаткавых палавых залоз;
-
ад забітых з дыягнастычнай мэтай жывёл маціца, яечнікі, похву, лімфавузлы тазавай поласці.
Лабараторная дыягностыка ўключае мікраскапію мазкоў з патматэрыялу з дапамогай светлавой і люмінісцэнтнай мікраскапіі, выдзяленне чыстай культуры ўзбуджальніка і яе ідэнтыфікацыю (у тым ліку дыферэнцыяцыю ад сапрафітных відаў) па марфалагічных, цінктарыяльных, культуральных, ферментатыўных і антыгенных уласцівасцях.
Мікраскапія:
метады афарбоўкі: разбаўленым 1:5 карболавым фуксінам Цыля.
Мікракарціна:
-
поліморфныя, тонкія, выгнутыя ў выглядзе коскі, лятучай чайкі, літары V, спіралі з адным ці некалькімі завіткамі, даўжынёй 0,5...8 і таўшчынёю 0,2...0,8 мкм;
-
грамадмоўныя;
-
спор і капсул не ўтвараюць;
-
рухомыя (робяць вінтавыя рухі з дапамогай адзінкавых жгуцікаў, размешчаных на адным ці абодвух канцах клеткі;
-
для павышэння спецыфічнасці мікраскапічнага даследавання выкарыстоўваюць імунафлюарэсцэнтную мікраскапію прэпаратаў.
Культываванне:
высеў на пажыўныя асяроддзі:
-
паўвадкі 0,15...0,2% мяса-пячонкавы пептонны агар (ПВА);
-
2...3% мяса-пячонкавы пептонны агар (МППА);
-
сафраніна-жалеза новабіяцынавае асяроддзе (СЖН);
-
агар Мартэна;
-
асяроддзе Кітта-Тароцці без масла.
Асаблівасці культывавання:
-
мікрааэрафілы – лепш растуць у атмасферы 10...15% СО2 ці анаэробы;
-
аптымальная тэмпература 37...38оС;
-
для мэтанакіраванага вылучэння С. jejuni першасныя высевы інкубуюць пры 42оС;
-
тэрмін культывавання – да 10 дзён.
Культуральныя ўласцівасці:
-
пры выдзяленні першаснай культуры выкарыстоўваюць паўвадкія і цвёрдыя пажыўныя асяроддзі з дабаўленнем крыві ці сыроваткі крыві; матэрыял інтэнсіўна забруджаны старонняй мікрафлорай, высяваюць на селектыўныя асяроддзі:
-
цвёрдае асяроддзе ВІЭВ;
-
сардэчна-пячонкавы пептонны агар (СППА) з дабаўленнем 5...10% дэфібрынаванай крыві авечак, 1...2% жоўці буйной рагатай жывёлы ці брыльянтавай зелені 1:40000;
-
селектыўны крывяны эрытрыт агар з FBP-дабаўкай з наступным прыбаўленнем антыбіётыкаў;
-
сафраніна-жалеза-новабіяцынавае асяроддзе (СЖН);
-
кампілабакагар.
Калі іншай мікрафлоры няшмат, можна рабіць высеў на неселектыўныя асяроддзі:
-
асяроддзе Кітта-Тароцці, агар Мартэна, паўвадкі агар (ПВА), МППА, крывяны эрытрыт агар з FBP-дабаўкай;
-
на паўвадкім асяроддзі (ПВА) кампілабактэры растуць у выглядзе тонкіх шэравата-блакітных дыскаў на адлегласці 1...3 мм ад паверхні;
-
на цвёрдых пажыўных асяроддзях кампілабактар можна заўважыць праз 48...96 гадзін у выглядзе драбнейшых блакітнаватых калоній слаба заўважных няўзброеным вокам, якія дасягаюць памераў 1...3 мм у дыяметры;
-
на СЖН пры росце чыстай культуры ружовы колер асяроддзя не змяняецца, а пры змешаным росце ці пры размнажэнні толькі іншых відаў колер асяроддзя становіцца ясна-жоўтым;
-
для ачысткі забруджаных іншай мікрафлорай культур можна выкарыстоўваць біяпробу:
-
зараджэнне цяжарных марскіх свінак увядзеннем ім у брушную поласць ці ў похву 0,5 мл даследуемай полімікробнай культуры з наступным высевам матэрыялу з абартыраваных пладоў; калі на працягу 10...12 дзён аборту не адбываецца, свінак забіваюць і высевы робяць з эмбрыёнаў і поласці маткі;
-
заражэнне 3-х вялікіх нецяжарных самак белых мышэй унутр похвы на працягу двух дзён запар з наступным іх забіццём на 8 дзень.
Біяхімічныя ўласцівасці кампілабактэру праяўляюцца слаба. У адрозненне ад сапрафітных кампілабактараў патагенныя віды звычайна не праяўляюць а ні цукралітычнай, а ні пратэалітычнай актыўнасці.
Дыферэнцыяцыю кампілабактараў праводзяць па тэстах, якія прадстаўлены ў табліцы.
Дыферэнцыяльныя прызнакі кампілабактараў
Тэсты
|
Серавары патагенных кампілабактараў
|
C.fetus veneralis
|
C.fetus fetus
|
C.sputorum bubulus
|
Каталаза
|
+
|
+
|
-
|
Серавадарод у пробе са свінцова-ацэтатнымі паперкамі
|
-
|
-(±)
|
+
|
Рэдукцыя 0,2% селеніту натрыю на альбумін-агары
|
-
|
+
|
+
|
Рост на паўвадкім агары (ПВА)
з 0,15% агара
|
Кальцо пад па-верхняй
|
Кальцо пад паверхняй
|
Дыфузны ці кальцо пад паверхняй
|
з 8...10% жоўці
|
+
|
+
|
-
|
з 1% гліцыну
|
-
|
+
|
+
|
з 3,5% NaCl
|
-
|
-
|
+
|
Тыпіраванне з монаспецыфіч-нымі сыроваткамі
|
|
|
|
C.fetus veneralis
|
+
|
-
|
-
|
C.fetus fetus
|
-
|
+
|
-
|
C.sputorum bubulus
|
-
|
-
|
+
|
Абазначэнні: “+” наяўнасць росту, ці станоўчая рэакцыя; “-“ – адсутнасць росту, ці адмоўная рэакцыя; “±” – невыразная рэакцыя.
|
Сералагічная дыягностыка:
-
у БРЖ пры дапамозе рэакцыі аглютынацыі з вагінальнай скліззю (РАВС); кампаненты - склізь з похвы ў разбаўленні ад 1:50 да 1:400 і кампілабактэрыёзны антыген;
-
у авечак пры дапамозе РА з сыроваткаю крыві; кампаненты – сыроватка крыві ў развядзенні ад 1:100 да 1:400 і кампілабактэрыёзны антыген.
Імунітэт. Жывёлы, якія перахварэлі, набываюць моцны імунітэт і ў іх паўторныя аборты не адбываюцца . Імунітэт гумаральны, але не выключаны і клеткава-залежны імунітэт, які абумоўлены Т-лімфацытамі. Выкарыстоўваюць эмульсінвакцыну супраць кампілабактэрыёзу авечак. Імунітэт наступае праз 10...15 дзён і працягваецца не менш 12 месяцаў.
Лабараторнае даследаванне лічаць устаноўленым:
-
пры знаходжанні марфалагічна тыповага ўзбуджальніка ў мазках з патматэрыялу метадам люмінісцэнтнай мікраскапіі;
-
пры выдзяленні з патматэрыялу культуры з уласцівасцямі, характэрнымі для ўзбуджальніка.
Тэрмін даследавання да 10 дзён.
Дыферэнцыяцыя кампілабактараў па каталазным і тэмпературным тэстах
Схема бактэрыялагічнага даследавання на кампілабактэрыёз
|