Гречаников Анатолий Семенович (Анатоль Грачанiкаў)
|
Спампаваць 53.64 Kb.
|
Гречаников Анатолий Семенович (Анатоль Грачанiкаў) Родился 8 сентября 1938 в деревне Шарпиловка Гомельского района. В 1960 году окончил БИИЖДТ. В 1969 году - Высшие литературные курсы в Москве. В 1969-1971 гг. работал заведующий отделом литературной газеты "Литаратура i мастацтва", с 1976 г. — главный редактор журнала "Вяселка", с 1978 г. — журнала "Бярозка", в 1982-1991 гг. журнала "Маладосць". Первое стихотворение напечатано в 1957 году. Первый сборник «Магистраль» издан в 1964 году. Автор книг «Круглая площа», «Грыбная пара», «Начная змена», «Дрэвы на выспе», «Калi далёка ты…»., "Палессе", «Верасень», «Я вас люблю», "Валерка i лятаючая талерка", "Казка пра Iвана-Ганчара i пачвару-цара", «Жывая вада», «Зорны паллет», «Перазвон азёр и бароỳ».. Лауреат Государственной премии имени Янки Купалы, премии Ленинского комсомола Белоруссии, Всесоюзного литературного конкурса им. Н. Островского, республиканского конкурса на лучшее литературное произведение для детей и юношества, посвященного 60-летию образования СССР. Член СП Беларуси с 1965 г. Умер 7 марта 1991 года. *** Шарпiлаўка цячэ ў жыццё, як Сож, Свае ў яе вiры i перакаты. Апоуначы на сцiшаныя хаты Мядзведзiца схiляе зорны коўш. I ў першароднай цiшынi наўкол Я слухаю, прысеушы на калоды, Як вечнасць, асядаючы на дол, Быцця зямнога запаўняе соты. Гудуць у небе зоры, быццам восы, Нябесная дымiцца сенажаць. Нiбы застагаваныя пакосы, Над лесам хмары сонныя ляжаць. А веска спiць. Бязгрэшна. Цiхамiрна. Ад бальшакоў задымленых узбоч. На ўсё жыццё запрэжаная ў свiрны, Перапаўзае жнiвеньскую ноч. Сапе смактухай успацелай глеба. 3 дасвеццем праясняецца смуга. Не трэба вёсцы дакучаць, не трэба. Яна сама разбудзiць пастуха. Сцюдзёная Гута Сцюдзёная Гута! Сцюдзёная Гута! Дзе ж твае завеi, маразы? Бор цябе аж з галавой ухутаў, Рэчкi — абвiлi, як паясы. На сядзiбы ў самасей цiхенькi, Праз платы, iмшары — нацянькi Лезуць вiславухiя апенькi, Мухаморы i баравiкi. У ляшчыннiк, што абжыў узгоркi, Ходзяць i падлеткi, i вавёркi, I са статкам побач, ля лазы, П'юць ваду рахманыя ласi. А калi праносiць месяц люты Халаднечу ў торбе снежнай там,— Дык няўтульна ля Сцюдзёнай Гуты Толькi завiрухам i вятрам. *** Усё часова на зямлi, часова... Але жыве дзiцячы смех i слова, У небе — сонца, пад гарой — крынiца, I завязi жывая таямнiца Гасцюе ў свеце, як раней гасцiла. О, Беларусь! Мяне ты ўзрасцiла, Дала мне мову, песню, зрок i слых, Каб iмi надзялiў дзяцей сваiх. Усё часова на зямлi, часова... Але жыве дзiцячы смех i слова, У небе — сонца, пад гарой — крынiца, I завязi жывая таямнiца Гасцюе ў свеце, як раней гасцiла. Якiм жа змалку падуладны сiлам, Што, як зямля, сваiм магнiтным полем, Абвiты я i радасцю i болем? |