Святлана Вяргеенка " На моры-акіяне, на востраве Буяне…"

Господзі Іісусе Хрісце, Сыне Божы, отградзі (імя) свет­лым і тво­і­мі ан­ге­ла­мі і молітвой Прачістай Мацері, сілою честного і жы­вот­во­ряш­че­го твоего крес­та святого Архістраціга, божьего Міхаіла і всех апостолов. Свеціцель-от­че Міколай, велікій чудотворец, свет­лы­мі твоімі молітвамі сохрані (імя) от злых людей, от нападзеній. Пре­по­доб­ный отче Серафім і светлые праведные Іса­ак і Анна, і все свя­тые на небе, ізбавьце рабу божаю (імя) от всякіх вражых на­ле­тов, от всякого зла, колдовства, чередзейства, і от лукавых людзей. Да не воз­мо­гуць оні прічініць рабе божай (імя) нікакого зла. Гос­подзі, святом тво­ею сняція, сохрані рабу божаю (імя) на ўтро, на дзень, на вечер, на сон гря­душ­чі, сілою твоею благодаці отвраці і ўда­лі всякіе злые нечесці. І кто думал і дзелал по наўченію дьявола, вер­ні ім іх зло обратно во преісподнюю. Яко твое есць царство і сі­ла Отца і Сына і Святого Духа. Амінь, амінь, амінь.

Первым разом, гасподнім часом Господу Богу помалюся, Гос­по­да Бога поп­ра­шу. Встань, Господзі, да помошчі. Умоўляю, уга­ва­раю, подуманна, па­га­дан­на, прістречное, подзлячное, подсмешное, с косцей, с можжей, с очей, з бе­ло­го цела, з румяного ліца, з жоўтой кос­ці, з горячей крові, з (імя) головы, з жы­во­та. Ехаў Іісус Хрістос че­рез каліновы мост, каліну ломаў, (імя) прістрек уго­ва­раў. Пріс­т­рек-прістреча, божы человеча, по косці не ходзі, косці не ло­мі, ідзі на сіне море, там цебе пітаніе, еданіе і лучшыя спачуванія, а тут це­бе не стояць, жоўтой косці не ломаць, горячей крові не разліваць.

Господу Богу помалюся, Святой Прачістай Мацері покланюся. Пріс­ту­пі­це, помогіце к (імя) зляк угавараць На сінем море престол сто­іт, на престоле кніж­кі лежат, за кніжкамі свечі горят, за свечамі Ісус Хрістос і сам Господ сто­іт. Прішла к ему Прачіста божа Мацер і ангелочкі. Ангелочкі, ідзіце к (імя) рождзённой, малітвенны зляк уго­во­раць, огонь потушыць. Трі злякі, трі ог­ні ўговораю, зляк ук­лі­наю. Жоўтой косці, чірвоной крові, румяного цела, зля­ку не стояць, кос­ці не ломаць, кріві не разліваць, з божай (імя) не вкуш­чаць. Ідзі­це вы, зляк, на ніцые болота, на густыя. Я – з словам, Господ – з по­мош­чью, святый дзень (дзень недзелі), стань прі помошчі. Пріс­ту­пі­це, по­мо­гі­це все божые ўгоднікі мне на славу, а (імя) на помошчь. Амінь, амінь, амінь.

Господу Богу помалюся, святой Прачістай Дзеве покланюся. Пріс­ту­пі­це, помогіце к (імя) удар уговараць. Просвяці, Оцец Мі­ко­ла-чудотворец не­бес­ный, як людзям помогаў, так і нам поможы. Прес­вя­тая Марія, Мацер Бо­жа, ехала на асляняці с тріма свечамі, с трі­ма проскурамі. 3 асляняці оседлала і раны оглядала, водамі про­мы­ва­ла, свечамі засыпала і ядресць унімала, і ўдар говоріла: – Як ко­мар укусіў, так і ўдар зажыў. Я – з словам, Господ – з по­мош­чью. Пріступіце, помогіце все божые ўгоднікі мне на славу, а (імя) на по­мошч. Амінь, амінь, амінь.

Первым разам, добрым часам Господу Богу помалюся, божай Ма­це­рі пок­ла­ню­ся, всем святым на белом свеце. Зорі-зорніцы, бо­жые помочніцы, пріс­ту­пі­це, помогіце к (імя) яд угавараці. На море ле­жыт камень, на том кам­ні стоіт дуб, на том дубе 12 кокотов. Меж­ду цех кокотов гнездзечко, у том гнез­дзеч­ку лежыт гадзюк по­ло­ві­ца. Даволі цебе лежаць – пора вставаць, своіх поп­леч­ніц уш­чу­ваць. Не будзеце ўшчуваць, буду я вас громом-бліскавіцею кор­міць. Уго­ва­раць і ўмоўляць, домовую, гноевую, корову, карявую, бо­лот­ня­ную, водзяную, борцевую, подцінную, лесовую, пешчаную, бо­ре­вую. У чіс­том поле стоіт явар, на том яваре седзіт бегла, под тую бег­лу под’езжает Ар­хан­гел Міхаіл на зорном коне.

На сінем море, на акіяне стоіт дуб, под тым дубам кроваць сто­іт, на той кро­ва­ці перыны лежаць, на тых перынах трі гада ле­жат. Пер­вы – вуж Даніла, дру­гая гадзюка – Маріна, треці – слівень-гад. Ты, гад Даніла, вынімай свае жа­ло із (імя), а ты, гадзюка Ма­рі­на, вы­ні­май свой зуб із (імя), а ты, слівень-гад, вынімай свой яд із (імя), а не будзеце вынімаць, будет на вас святой Мі­ха­іл жалобу по­да­ваць, будзет вас осіновымі однолеткамі на мелкіе кускі ру­біць і ў огонь бросаць. Амінь, амінь, амінь.

От 12 свят: первое – Рождзество Хрістово, другое – Новый год, тре­цье – Крес­че­нье, четвёртое – Встреченье, пятое – Бла­го­веш­че­нье, шестое – Пасха, седзь­мое – Мікола, восьмое – Троица, дзе­вя­тое – Петро, дзесятое – Спас, одзін­нац­ца­тое – Прачіста Ўспеніе, две­нац­ца­тое – Прачіста чесный крест. Вы­го­ва­рі­ваю вецер-віхрян, бу­рян. Ціхі вецер выговаріваю із рук, із ног, із всех сус­та­воў, із бе­ла­га це­ла, штоб голова не болела. Выговаріваю із рук, із ног, із всех сус­та­воў, із мізінного пальца.

Господу Богу помалюся, Прачістай Мацері і Богу покланюся. Пра­чіс­та Ма­церь божа, прідзі на помошч ко мне, поможы мне (імя) ра­та­ва­ці, залатнік на место восстонавліваці. А ты, залатнік, не ходзі до косці і жывота не ломі, ідзі на сінее море, там цебе место, там ты разгуляешся і (імя) не ўславляйся. Я – словам, Господ – по­мош­чью. Пріступіце, помогіце (трі раза).

Святый пророк, господні Кресціцель Іоанна, велік ты перед Бо­гом і мно­гое можэш попросіць у него, поэтому, пріподая, молю це­бя, Кресціцель Хріс­тов, услыш страждушчую голоўную боль у (імя), облегчі і ўцішы недуг, і ўто­лі скорбь у (імя), освобождая от бо­лі, і ісцелі её. Да прославіл цебя і Бога во ве­кі веков. Амінь, амінь, амінь.

Господу Богу помалюся, святой Прачістой Божай Мацері пок­ла­ню­ся і зо­рам-зараніцам, всем божым помошчніцам. Пріступіце, по­мо­жы­це і к рабе бо­жай (імя) грызь, параліч, ізвіх уговаріце. Ехав Ісус Хрістос на Сіянскую го­ру на вороном коне, на золотом седле, на шолковом шнуре. Как тому во­ро­но­му коню шэлковой травы не с’е­даць, сільной росы не співаць, так у рабы бо­жай (імя) грызі, па­ра­лі­чу і звіху не бываць, сустаў на сустаў наставляць, на жы­лы кровь наліваць, сонцем не пекці, лістом не трепетаць, угору не сто­яць і опу­ха­лі не гнаць. Амінь, амінь, амінь.

Господу Богу помалюся, Святой Прачістай Мацері покланюся. Пріс­ту­пі­це, помогіце к (імя) скулу ўговараці. Добры дзень (еслі дзень і т.д.) цебе, ску­ла-скуліца, красная пані-дзевіца, праворна ма­лыш­ка, калючая, балючая, пріс­т­реч­ная, переходная, із сырой землі, із воды, із буйного ветра, із губ, із зуб, із язы­ка, із очей, із головы, із ру­мя­но­го цела я цебя ўговараю, умоўляю, на сінее мо­ре отправляю. Ску­ла-скуліца, красная пані-дзевіца, белу-беляву, чорну-чер­ня­ву, ску­лу-брушніцу, скулу-чарніцу, скулу-памяніцу, скулу муравую, ску­лу ніцу, скулу сыпучу, скулу нарівану, скулу пузыркавану, ску­лу раз­сы­па­ну, скулу-залатуху. Всех я вас отсылаю на ніцые лозы, на белыя берёзы, на зе­лё­ные кусты. Там зерняткам зрабіцеся, на дроб­ны мак разсыпіцеся. Пра­чіс­та Маці будзет помогаці і (імя) по­мошч даваці. Пріступіце, поможыце, усе бо­жыя святыя ўгоднікі. Я – словам, Господ – с помошчью. Амінь, амінь, амінь.

Господу Богу помалюся, святой Мацері покланюся, усе свя­тые на белом све­це, пріступіце, поможыце к (імя) рожу ўговараці. Ро­жа прі­го­жа, годзі цебе тут стояці, жывотом косці ломаці, по крові ходзі­ці. Я цебя ўговораю, умов­ляю. Ідзі ты, скула-скуліца, по всему све­ту кресчёному. Я цебя ўговораю, ску­ла-скуліца, красная пані-дзе­ві­ца. Ідзі ж ты с косцей, з можчей, із жыл, із под­жыл, ідзі ты на сі­нее море, да не возврашчайся. Там цебе кубкі наліваные, стул­кі под­с­тав­лен­ные. Пейце, гуляйце і (імя) помошч давайце, і (імя) по­кі­дай­це. Прачістай Божай Мацері покланюся, Прачіста Божа Мацерь будзет по­мо­га­ці і (імя) помошч даваці. Амінь, амінь, амінь.

Господу Богу помалюся, Святой Прачістай Мацері божай пок­ла­ню­ся. Все зоры-зарніцы, все божыя памочніцы, прыступіце, по­мо­гі­це мне дзецкую ба­лезнь у (імя) уговараці. Скула-скуліца, ла­му­ча, балюча, чарнюча, пры­быў­шы, отбыўшы, ты же тогда стояла, косць ломала, по суставам ходзіла, кровь за­жы­га­ла. Цепер я цебя от­сы­лаю на сухіе лозы, на белые берёзы, на зелёныя кус­ты, на сінее мо­ре, а на том сінем море сухі бэз, як жа бэзу не развівацца, так і го­реч­ку ў (імя) не пояўляцца. Прачістай Мацері ўракнюся, Прачіста Ма­церь будзет помогаці і (імя) помошч даваці. Во векі веков. Амінь, амінь, амінь.

Начніцы-сестрыцы, даю вам работу: проса тоўчыце, мак счы­тай­це, мак счы­тай­це, а моего дзіцяці не чапайце (два раза). Даю вам 12 верацён. По­заў­чо­ра пралі, а вчера моталі, а цеперь тчыце, прі­мы­кай­це, мойго дзіцяткі не ча­пай­це, нехай яно спіць, прісыпает, пусць це­ло набірает.

Господу Богу помалюся, Прачістой Мацері Божэй покланюся і всем свя­тым на белом свеце. Пріступіце, помогіце к (імя) ліхорадку ўго­ва­ра­ці. ІІІло 70 жэншчін – босые, косые, косматые. – Отче Ора­ме, пошлі сына Ісака і дух мой святой. Ісак, бері меч і отрубі ім всем головы, штобы оні не вредзілі рабу бо­жь­е­му (імя). – Святой Ісак, не рубі нас. Мы не будзем вредзіць рабу бо­жь­е­му (імя). Мы пой­дзём за высокіе горы, за дзікіе лозы, за сінее море. Там будзем жыць і рабу божьему (імя) не будзем вредзіць. Амінь.

Лецел ворон через сінее море с золотой іглой і шолковой ніт­кой. Зо­ло­той іглой раны зашывал, вопуху не пускал, кровь за­моў­лял.

Месяц в небе, покойнік в зямле, камень у моры на дне. Як ста­нут етыя тры асобы мёд-віно піць, тады начнут у (імя) зубы балець. Мо­лодзік мо­ло­дой, у цебя рог золотой, ты по небу ходзіш, мёртвых ба­чіш. У іх зубы не бо­лят, штобы і ў меня, рабы божай (імя), зубы не болелі.

Во имя Отца и Сына и Святого Духа. Аминь. Хмель и вино, от­с­туп­и­тесь от раба божьего (имя) в тёмные леса, где люди не хо­дят и кони не бродят, и пти­цы не летают. Во имя Отца и Сына и Святого Духа (2 раза). Хмель и вино, выходите на быструю воду, по ко­то­рой люди не ездят, от раба божьего (имя) отступитесь. Хмель и вино, пойдите на буйные ветры, что по дальности хо­дят. Во имя Отца и Сына и Святого Духа (2 раза). Привяжитесь к лихо­му че­ло­ве­ку, который на (имя) лихо думает, к тому привяжитесь, ко­то­рый доб­ра не сделает, а от раба божьего (имя) навеки от­вяж­и­тесь. Во имя Отца и Сына и Святого Духа. Аминь.

– Маладзік маладой, у цябе рог залатой. Ці быў ты на тым све­це?

– Быў.

– Ці бачыў жывых і мёртвых?

– Ці баляць у іх губы, зубы, дзясны-красны?

– Не, не баляць.

– Штоб у рабы божыя (імя) не балелі ні губы, ні зубы, ні дзяс­ны-красны. Амін. Амін. Амін.

Соль-саляніца, соль-вуляніца. Расла ты на марах, на бальшых азя­рах. Не ба­я­лась ты ўзімку марозу, і ўлетку жары. Дак не бойся і ты, раб божы (імя), ні ўроку, ні прыгавору ні мужскога, ні жэн­с­ка­га, ні дзявоцкага, ні хлапечага. Амін. Амін. Амін.

На алінай гары, на сібірскай зямлі стаіць цэркаў на 12 галоў, на 12 вра­тоў, на 12 вакон, на 12 дзвярэй, на 12 замкоў, на 12 клю­чэй. Хто ў гэтай цэр­к­ві? Гасподзь Бог, гасподняя місія, кніжку чы­тае, із (імя) нячысты дух вы­га­няе із нутры, із жывата, із касцей, із мышц, із буйнай галавы, із шчырага сэр­ца, із краві гарачай, із усіх жыл, каб (імя) была жыва. Настасія-Радасія, ста­нь­це вы на по­машч і сам Гасподзь Бог, дай сваіх галубей. В дзень ляціце, зерне не збі­рай­це, ляціце вы к (імя), сведку-нарадку жалезнымі кіпцюрамі вык­лё­вы­вай­це, залатымі крыламі вымахвайце із нутры, із жывата, із кас­цей, із мышц, із буйнай галавы, із румянага ліца, із ласнага язы­ка, із шчырага сэрца, із бе­ла­га цельца, із чырвонай краві, із мяк­кай ся­рэдзі­ны, із усіх жыл. Нясіце ту свед­ку-нарадку на мхі, на ба­ло­ты, на цёмныя лясы, на сінія моры. Як камню Ла­ту­ру навек не всп­лы­ваць, так у (імя) в дварэ, в доме ведзьмакам не бываць. Вы­га­ва­ры­ваю і вымаліваю. 3 таго дня, з таго часу, з той мінуты стань у (імя) все здароўя на места, как Ісус Хрыстос стоял у краста ў крэс­ла. Гасподзь са мной, прылюбі дух мой. Не сама з сабой гаварыла, а Гос­па­да Бога прасіла. Маё слова – божы дух. Амінь.

Первым разам, гасподнім часам Госпаду Богу памалюся і ўсім свя­тым апос­та­лам прыкланюся. Памажы мне, Госпадзі, выгавараць ску­лу-скуліцу, бе­лую бялуху, сінюю сінюгу, скулу валавянную, ску­лу каўтунную, скулу-це­мян­ні­цу, скулу-грэшніцу, радавую, нач­ную, хрэставую, веніцавую, кар­ша­ні­цу, наружніцу, жабніцу, ра­зас­ні­цу, патайніцу. І ссылаю я вас, дзе людзі не ходзяць, сабакі не брэ­шуць, петухі не пяюць і рабе божай (імя) помачы да­юць. У лесе на шы­ро­кай паляне сама Мацер Гасподняя цябе, скулу, заклікала, на кут сахарны, на мёд салодкі. Раскаціся ты макавым зернем. Не мой дух, гас­под­ні.

На далёкім полі, на далёкім полі стаіць дуб сухі-прасухі на два­нац­цаць ка­ка­тоў, на дванаццаць каранёў. Пад тымі каранямі ста­іць гроб. У грабу ля­жыць мярцвец-чарнец. Там спускаецца з небеса сам Гас­подзь Бог на залатой ка­ляс­цы. Па далёкім полі ра­з­’­яз­д­жа­ец­ца, дзя­цін­цаў, сухотнікаў, ламотнікаў са­бі­рае, у залатыя каляскі скла­дае, к гробу падважае. Як наляцелі мелкія пташ­кі, дзюбкамі, каг­ця­мі з залатых калясак бралі, у гроб клалі, жоўтым пяс­ком пры­сы­па­лі. Як тым касцям з гроба не ўставаць, так у бальнога (імя) без­быт­ні­ка, су­хот­ні­ка, ламотніка не бываць, галоўкі яго не круціць і во­чак яго не па­ліць, гаручыя крові не разыгрываць. Як таму су­хо­му-пра­су­хо­му дубу не рас­пу­хаць, так у бальнога сухотніка, ла­мот­ні­ка не бы­ваць дзяцінцы. Галоўкі яго не круціць, вачэй яго не па­ліць, крові яго не разыгрываць. Дай, Госпадзі, час добры, дай, Гос­падзі, час лёг­кі, прымі мой дух лёгкі, дай, Госпадзі, по­мач.

Первым разам, гасподнім часам Госпаду Богу памалюся, Пра­чыс­тай Ма­це­ры прыкланюся і ўсім святым апосталам. На Сіянскай га­рэ, на святой зям­ле, на шаўковай траве стаяў гасподні храм на два­нац­цаць святых глаў, за два­нац­цац­цю прастоламі. Як чорнай ба­лез­ні тут не стаяць, з дванаццаццю ў ру­ках не дзяржаць, дванаццаць еван­ге­лій не чытаць, дванаццаць херуімаў не ска­ваць, так у раба бо­жа­га (імя) прыпадку не бываць, па касцях не хадзіць, кас­цей не ла­міць, сэрца не знабіць, галаву жарам не ламіць, рук і ног не та­міць. Да­туль ты, чорнае ліха, стаяла, у раба божага (імя) косці ламіла, сэр­ца зна­бі­ла, галаву жарам паліла, рукі і ногі таміла, пакуль раб бо­жы (імя) не ўпра­сіў, не ўламіў, не ўгаварыў. Я, раб божы (імя), ця­бе ўпрашываю, умаляю не сваім духам, а гасподнім словам, ня­бес­ны­мі духамі. Ва векі вякоў. Амінь. Не мой дух, Гасподні.

Госпаду Богу памалюся, Матцы Прачыстай пакланюся. Маць Пра­чыс­тая, стань ка мне на помач, Ісус Хрыстос – на ратунак. Вый­ду я на сіня мора, на сінім моры – залатая качка, у той залатой кач­цы сядзіць чорная вутка. Пад той чорнай вуткай ляжыць чорнае яй­цо. Прыходзіла Маць Прачыстая з за­ла­ты­мі ключамі. У правую ру­ку залатыя ключы брала, карабягу атамкала, чор­нае яйцо брала, раз­бі­ва­ла, у чорнае мора кідала, у рабы божыя (імя) нарадку ат­ні­ма­ла, у чорнае мора кідала. На сінім моры востраў, і на тым востраве ля­жаў камень Алатыр, на тым камні стаяла царква-сабор. У той цар­к­ве было тры падпаповічы, яны стаялі, евангелію чыталі, у рабы бо­жай (імя) нарадку ат­ні­ма­лі, у чорнае мора кідалі. Рассердзіўся сам Гасподзь на чарадзейніцу, на ча­радзей­ні­ка, спусціўся з нябёс. Тры святых з трымя мячамі на кускі мяса рас­ся­ка­лі, на штыкі са­жа­лі, рабе божай (імя) помачы давалі. На мой час, на мой прыгавор дай, Бог, час добры, прымі мой дух лёгкі, дай, Гасподзь, рабе бо­жай (імя) помач. Амінь.

Первым разам, гасподнім часам Госпаду Богу памалюся, Пра­чыс­тай Ма­це­ры прыкланюся і ўсім святым апосталам. Не сама я са­бой, Гасподзь Бог са мной, Прачыстая Мацер перада мной і поле сі­ні, і слівень белы, вынімай свой яры зуб, пахучае жала. Не выніміш, то буду я прасіць Міхаіла-архангела, і будзе цябе Міхаіл-архангел біць жалезным кнутом і нашле на цябе тучу гра­ма­вую, тучу ка­мен­ную, і ён цябе выб’е агнём, выпале твой народ, выведзе і ўсю тваю сі­лу.

Госпаду Богу памалюся, святой Мацеры прыкланюся. Уга­ва­раю це­мян­ны зуб пад гэты дуб цесовы і бакавы, і гарлавы. Як тому ду­бу на корні не ста­яць, расткоў не пускаць, так рабу-ба­жэс­т­вен­ні­ку цеменніка не бываць. Ой, ты, дубя-дубя, не возьмеш цемяннога зу­ба, карэння пакапаю. Як возьмет це­мян­ную яму, то карэнне па­ка­паю і цемянную яму, і азалачу. Цякла рака з-пад ду­ба Сыбота, вы­мы­ва­ла жоўтае карэнне, жоўтае каменне, сіняе краменне. Тут штоб пе­ра­мы­вац­ца, пяском перасыпацца, у раба божага (імя) цемянніка не ат­ра­жац­ца. Мой дух ціхенькі, лёгенькі, дай, Госпадзі, помач.

Первым разам, гасподнім часам Госпаду Богу памалюся, свя­той Пра­чыс­тай Мацеры прыкланюся і ўсім святым апосталам. Стань жа ка мне на по­машч. Як гэтаму дрэву на корні не стаяць, вет­ка­мі не махаць, пташкамі не шча­бя­таць, так у гэтага раба божага (імя) грызі не бушаваць, на лары не ля­жаць, бакоў не закладаць, к сэр­цу не прылягаць, не паланіць касцей, не пу­шыць, не ламіць, жа­рам не паліць. Датуль жа ты, грызь, у гэтага раба божага (імя) па кас­цях хадзіла, косці ламіла, жылы жарам паліла пакуль цябе не ўма­лі­ла, ухадзіла, угаварыла назад ты вараціся, на сваё месца ста­на­ві­ся. Ёсць на све­це тры царыка. Адзін царык – дуб на полі, другі ца­рык – ясны месяц, трэці – камень на моры. Як гэтым царыкам у ку­чу не схадзіцца, за цясовыя сталы не садзіцца, вінных чар не налі­ва­ці, адзін аднаго па бацюшку не ўзываці, так у гэ­та­га раба божага не бу­ша­ваць, па касцях не хадзіць, касцей не ламіць, жыл не та­міць, кры­ві не паліць, бакоў не закладаць, к сэрцу не прылягаць, на ларі не ля­жаць. Датуль жа ты, грызь, у (імя) па касцях хадзіла, косці ла­мі­ла, бун­та­ва­ла, пакуль я цябе не ўмаліла і ўхадзіла ж, я цябе ўма­лі­ла, ухадзіла, угаварыла. На­зад вараціся на сваё месца, станавіся на моў­ную, прыгаворную, на­сы­ль­ную, ветраную, датуль жа ты ў (імя) бу­ша­ва­ла, дакуль я цябе не ўмаляла, ні ўхадзі­ла, ні ўгаварыла, я ж цябе ўмаліла, выслала ў поле, на шырокую паляну, там твае браты і сёс­т­ры гуляюць, цябе заклікаюць на куст сахарны, на мёд са­лод­кі, ста­лы засцілаюць, кубкі наліваюць, цябе заклінаюць. Там цябе ўце­шаць, на шаўковых травах калыхацца, у раба божага (імя) схода мі­на­вац­ца, ма­ладзі­ком не атражацца. Ты, грыжа-грызнішча, казіная ба­радзіш­ча, укушу-пе­ра­ку­шу. Не мой дух, Гасподні.

На чыстым полі, на прыволлі стаяў дуб на дванаццаць какатоў. На тым ду­бе сядзела дванаццаць вараноў. Самі чорныя, дзюбы чор­ныя, когці чорныя. Ва­ра­ны вы мае, вараны, дзюбкамі выбірайце, ког­ця­мі выдзірайце на сем лет, на весь век бытніка, бязбытніка, су­хот­ні­ка (імя) заклінайце. Каб па касці не хадзіць, касці не ламіць, шчы­ра­га сэрца не знабіць, краснай крыві не паліць. І ці­хе­нь­ка, лё­ге­нь­ка, прылюбі ты мой дух скорынька.

На чыстым полі, на прыволлі стаяў камень, на нём сядзеў ста­ры­нь­кі дзедзь­ка, кашляў, пляваў, бытніка, бязбытніка, сухотніка (імя) заклінаў. Каб па касці не хадзіць, касці не ламіць, шчырага сэр­ца не знабіць, краснай крыві не паліць. І ціхенька, лёгенька, пры­лю­бі ты мой дух скорынька.

На чыстым полі, на прыволлі стаяў дуб, пад тым дубам стаяў гроб, у тым гра­бу ляжаў мярцвяк. Як таму мерцвяку з гроба не ўста­ваць, так у (імя) быт­ні­ка, бязбытніка, сухотніка не бываць. Каб па касці не хадзіць, касці не ла­міць, шчырага сэрца не знабіць, крас­най крыві не паліць. I ціхенька, лёгенька, пры­лю­бі ты мой дух ско­ры­нь­ка.

На дуі, на буі стаяла цэрква-сабор жалезным тынам аб­га­род­жа­ная. Прыш­ла змея Плітар, хоча жалезны тын паламаць, залаты з цэр­к­вы хрэст зняць, царскія варота адчыніць, праскуркі наесца, ла­да­ну нанюхацца, свечы па­ту­шыць, усіх апосталаў укусіць. Не ску­саць, а на помач даваць ад нарадкі. Бя­ры­це свой нож у кулак, ідзі­це на кума краваць, грудзі разразаць, кроў пра­лі­ваць, (імя) помачы да­ваць. Не скусаць, а на помач даваць ад нарадкі.

Ці табе з улёку, ці табе з уроку, ці табе з ядзення, ці табе з ку­рэн­ня. Ку­ра­чае, сабачае, коньскае, кароўскае, авечае, чалавечае, ку­ры­нае, птушынае, мы­шы­нае, кацінае. Ідзі ж ты, пужанне, на сіняе мо­ра. На сінім моры стаіць прыс­тол. Маць Прачыстая к прыстолу прыс­ту­па­ла, у рабы божай (імя) урокі-улё­кі вынімала. Ідзі ж ты, пу­жан­не, у цёмныя лясы, у шчырыя бары. Там табе Маць Прачыстая ўро­кі-улёкі, пужанне ў (імя) унеслі.

Вымаўляю болі прыччага, выгаварую падумнае, пагаднае, страш­нае, смеш­нае, жаноцкае, дзявоцкае, парабоцкае, сіняглазае, бе­лаг­ла­зае, чор­наг­ла­зае, касаглазае. I не сама сабой, Прачыстай Свя­той. Шла Маць Прачыстая па чыс­та­му полю, па калінавым мас­ту. Несла тры нажы. Нажамі прачырсала, све­ча­мі пражыгала, у ра­бы божай (імя) болі вынімала: калючае, балючае, смеш­нае, па­дум­нае, пагаднае. Выгаваруя з касцей, з машчэй, сырых печаней, із жыл, з пажыл, з усіх пальчыкаў, з усіх мелкіх сустаўчыкаў. Па касці не хадзіць, касці не ламіць, шчырага сэрца не знабіць, краснай кры­ві не паліць. Вы­га­ва­руя і бацькава, і маткіна, і дзедава, і бабіна, і бліз­кіх сусед, і дальніх су­сед, і дзядзькава, і цёткіна. І ціхенька, лё­ге­нь­ка, прылюбі ты мой дух ско­ры­нь­ка.

Первым (другім, трэцім) разам, божым часам наперад Госпаду Бо­гу па­ма­лю­ся, Прыс­вя­той Мацеры Божай пакланюся і ўсім свя­тым апос­та­лам, гэтаму дзя­нёч­ку (вечарку) святой (дзень нядзелі). Па­ма­жы мне, Гос­подзі, первым (другім, трэцім) ра­зам ад (...) га­ва­рыць.

Зара-зараніца, гасподняя памачніца, стань, Бог, на помач. Шоў Бог па жа­лез­на­му масту, пад тым мосцікам стаіць гроб, а ў тым гро­бі­ку мяртвец, як мер­т­вя­цу не ўставаць, так у рабы божай пужання не бываць. Урочнае, прадумнае, пры­га­вор­нае, дзявоцкае, хла­поц­кае. 3 кас­цей, з печаней, з буйнай галавы по­ма­чы даю.

Ехаў Юра на буланым кані па сіняму мору. Збірае кошчы к каш­чам, мор­ш­чы к маршчам, ізвіх унімаю. Паддзельнае, дзявоцкае, хла­поц­кае, жаноцкае. 3 касцей, з машчэй, з буйнай галавы боль, звіх унімаю.

Ішоў Бог і нёс тры цвета. Адзін – іссох, другі – ізвял, а трэці – так пра­пал. Угаварваю рожу ўрошную, прадумную, прыгаворную сый­с­ці з вачэй.

Хадзіла Маць Прачыстая па палям, па лугам. Збірала цвяты ад гры­жы. Грыз­ла зубамі, нажом заразала і як етай палцы ліста не пус­каць, так у рабы бо­жай грыжы не бываць.